برگزیدگان اانجمن فیلم کوتاه ایران

پیش نوشت: این متن هم مطابق پست قبلی وبلاگ یک مطلب شخصی است. به عبارت دیگر در ادامه ی آن مطلب نوشته شده و هدفی جز ثبت نظرات خودم درباره ی اشتباهات خودم با عقل امروز خودم ندارد. در نتیجه، خواندن آن به هیچ فردی جز خودم توصیه نمی شود.روزهاست که دارم اشتباهاتم رو با توجه به دانش امروزم (که مسلما خودش یک عالمه کمبود و اشتباه داره) مرور می کنم و به این فکر می کنم که چرا امروز به اینجا که از نظر خودم نامطلوبه رسیدم؟ به طور خلاصه تصور می کنم یکی از مهمترین اشتباهاتم، انجام ندادن هیچ فعالیتی در راستای برند کردن اسم خودم بوده. حقیقت اینه که من از فعالیت در شبکه های اجتماعی، علی الخصوص اینستاگرام متنفر بودم. معتقد بودم آدم هایی که اونجا فعالیت می کنن و حتی آدم هایی که اون ها رو در اون فضا دنبال می کنن، یه مشت آدم بی سوادن که ارزش دهن به دهن گذاشتن هم ندارن (قسم می خورم با همین تبختر احمقانه درموردشون حرف  می زدم) معتقد بودم (و البته صادقانه هستم) که اونجا جای محتوای بدردبخور نیست و حرفی داری، جاش در وبلاگه، نه شبکه های اجتماعی (جایی که بتونی به تفصیل حرف بزنی و مدام لینک بدی). اما من اشتباه کردم. نه اینکه الان فهمیدم اینستاگرام خیلی جای خوبیه. نه اینکه از نوشتن در وبلاگم منصرف شدم. فقط نکته اینجاست که من باید استقبال روزافزون مردم از شبکه های اجتماعی رو در نظر می گرفتم و تلاش می کردم اونجا برای خودم یک برند تثبیت شده درست کنم. من نه ابراهیم گلستان بودم، نه محمد رضا شعبانعلی و نه هیچ آدم مهم و شناخته شده ی دیگه ای که بتونم با اتفاقاتی که در دنیای بیرون می افته مقابله کنم (تعمدا این افراد رو مثال زدم، چون احتمالا علی رغم خواست خودشون عملا هرکدوم در این مدت به روش های مختلف پاشون به شب برگزیدگان اانجمن فیلم کوتاه ایران...

بلاخره برگشتم.صادقانه این مدت خوب نگذشت. ولی مهم اینه که میخوام انتشار پادکست خاطرات خیالی رو از روز سه­ شنبه رسما آغاز کنم و صمیمانه ازتون دعوت کنم تا اون رو بشنوید. خاطرات خیالی رو می تونید از: کست باکس انکر اسپاتیفای تلگرام و اینستاگرام (اگر از پادگیرها استفاده کنید، قطعا من خوشحال­تر میشم) بشنوید. این پادکست که روایتگر یک قصه­ ی عاشقانه است، در ۱۲ قسمت آماده شده و سه­ شنبه ی اول هر ماه منتشر میشه (متاسفانه به دلیل مسایل فنی امکان انتشار سریع­تر اپیزودها وجود نداره). اپیزود اول این پادکست مدت­ها قبل به صورت غیررسمی منتشر شد، اما انتشار رسمی پادکست خاطرات خیالی از سه شنبه شب و با انتشار اپیزود دوم آغاز میشه. پانوشت ۱: به واسطه­ ی این یادداشت عملا دوره­ ی جدیدی در وبلاگ نویسی ­ام آغاز میشه. امیدوارم این دوره بهتر وبلاگ­ داری کنم! پانوشت ۲: از نیمه ­ی تیر ماه، انتشار پادکست دیگه ­ام که ژانر کمدی داره آغاز میشه. به زودی از اون پادکست هم بیشتر خواهم نوشت. پانوشت ۳: ... (عطف به جمله­ ی دوم یادداشت)     برگزیدگان اانجمن فیلم کوتاه ایران...

آدما معمولا از ضعف ها، شکست ها و ناتوانی هاشون کمتر می گن.ولی الان بحثم این نیست که چرا اینجوریه و بیاید از ضعف هامون بگیم و آی و وای و اینا. میخوام اعتراف کنم یکی از مهمترین چیزایی که در پایان دهه سوم زندگیم دارم میفهمم اینه که آدم باید حداقل خودش پیش خودش بپذیره یه عالمه ضعف داره. جالب ترین بخشش اینه که وقتی آدم از عمیق ترین ضعف های وجودش میگه، به طرز مضحکی احساس قدرت میکنه. انگار که رویین تن شده و خوب میدونه، دیگه دلیلی نداره برای ترس وجود نداره. می خوام اعتراف کنم من زورم نرسید پادکستی که دیشب منتشر کردم رو درست کنم. (ترجیحا بهتره قبل از خوندن ادامه ی متن، پادکست رو گوش بدید) راستش این بخش از نوشته هم یه مقدار فنی یه، هم میشه بدون خوندنش به ادامه ی یادداشت پرداخت. به خاطر همین جداش کردم تا راحت تر بتونید از روش عبور کنید. عملا مهمترین سکانس اپیزود دوم، سکانس خونه ی ساراست و بسیار مهم بود که بار احساسی قصه در این سکانس به درستی ایجاد بشه. ولی راستش بنظر خودم (و البته نظر دوستانم) نیمه دوم اون سکانس زیادی بیرون می زنه و انگار کارکتر سعید و سارا زیادی شلوغش میکنن. در صورتی که در ورژن ها اولی که از اپیزود دوم ساختم با وجود اینکه نیمه ی دوم سکانس خونه دقیقا همین بود و نیمه اول نیاز به بازبینی اساسی داشت، اما نیمه ی دوم سکانس عالی کار می کرد و همه رو میخکوب میکرد؟ الان چه اتفاقی افتاده که نیمه ی دوم سکانس اونجوری که باید کار نمی کنه؟ حالا قضیه چی بود؟ در ورژن های ابتدایی هرچند شوخی های نیمه اول سکانس خونه یخ و بی مزه از آب درامده بودن و اصلا به همین خاطر تغییر کردن. ولی یه چیزی در اون ها بود که الان در این ورژن نهایی که منتشر شده وجود نداره. کازابلانکا مشهور ترین عاشقانه ی برگزیدگان اانجمن فیلم کوتاه ایران...